Βαρβιτσιώτης, Τάκης

(Θεσσαλονίκη 1916 –). Νομικός και λογοτέχνης. Σπούδασε στη νομική σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Σταδιοδρόμησε ως δικηγόρος, παράλληλα όμως ασχολήθηκε και με τη λογοτεχνία. Έγραψε κυρίως ποιήματα, δοκίμια και μετέφρασε διάφορους ξένους ποιητές. Είναι μέλος της Εθνικής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, αντιπρόεδρος της Εταιρείας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης, μέλος της Παγκόσμιας Οργάνωσης Ποιητών κ.ά. Στα γράμματα παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1949, με την ποιητική συλλογή Φύλλα Ύπνου. Συνεργάστηκε με τα περιοδικά: Νέα Εστία, Νέα Πορεία, Διαγώνιος κ.ά. Έργα του: α) Ποιητικές συλλογές: Επιτάφιος (1951), Χειμερινό ηλιοστάσιο (1955), Το ξύλινο άλογο (1955), Αλφαβητάριο (1955), Η γέννηση των πηγών (1959), Το πέπλο και το χαμόγελο (1963), Η μεταμόρφωση (1971), Η φθινοπωρινή σουίτα και άλλα ποιήματα (1975), Ταπεινός αίνος προς την Παρθένο Μαρία (1977), Η Άννα της απουσίας (1979), Ενωμένα χέρια (1980), Σύνοψη Β΄ (1982), Καλειδοσκόπιο (1983), Η ατραπός (1984), Ακόμα ένα καλοκαίρι (1987), Σύνοψη Γ΄ (1988), Φαέθων (1992), Η θαυμαστή αλιεία (1993), Νήματα της Παρθένου (1997), Άρωμα ενός κομήτη (1997) κ.ά. β) Δοκίμια: Ποίηση και ποιητικά θέματα του Γ. Σαραντάρη (1958), Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα ένας περιπαθής του ενστίκτου (1964). Μετέφρασε έργα των Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, Πάμπλο Νερούντα, Σεντ Τζον Περς, Μποσκέ κ.ά. Τιμητικές διακρίσεις: Α΄ κρατικό βραβείο ποίησης, βραβεία ποίησης Ακαδημίας Αθηνών, Ομάδας των Δώδεκα, Ουράνη, Χρυσό Μετάλλιο Αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου, ο τίτλος του Ιππότη του Γαλλικού Τάγματος Γραμμάτων, τα διάσημα του Τάγματος του Φοίνικος από τον πρόεδρο της δημοκρατίας, το διεθνές βραβείο Ίμπλα (ιταλικό), Χρυσό μετάλλιο τιμής από το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο κ.ά.